Ιστορία Τμήματος Ποδοσφαίρου

Πριν πατήσει “πόδι” ο χρόνος στη δεκαετία του 30, πίσω ακριβώς από το Α’ Νεκροταφείο τα παιδιά της περιοχής, σε μια από τις πολλές αλάνες που υπήρχαν στη περιφέρεια του Παγκρατίου, παίζανε ποδόσφαιρο.

Τα παιδιά αυτά μαζί με κάποιους ανθρώπους της περιοχής που αγαπούσαν τον αθλητισμό και που μπόρεσαν να προσφέρουν σε οργανωτικό επίπεδο έφτιαξαν τα συνοικιακά Παγκρατιώτικα Σωματεία τα οποία έδιναν αγώνες σε γειτονικές περιοχές με αντίστοιχες ομάδες όπως ήταν η Δάφνη, ο Κένταυρος Γούβας, ο Εθνικός Καισαριανής, ο Αστέρας Καισαριανής, ο Μικρασιατικός, ο Απόλλων Καισαριανής.

Απ’ αυτά τα Σωματεία που αποτελούσαν φυτώριο, ξεφύτρωσε η Αθλητική Ένωση Παγκρατίου με πρωτεργάτες τον γιατρό Γιώργο Γκόνο, τον Δημήτρη Κρικώνη, τον Μουρίκη και άλλους που τα ονόματά τους χάθηκαν στο χρόνο.

Η δημιουργία μιας ομάδας έστω και με υποτυπώδη οργάνωση οι οποία είχε και «παράγοντες» δεν άργησε να αποτελέσει πόλο έλξης για νέα παιδιά από τις γύρω γειτονιές οι οποίοι έσπευσαν να στελεχώσουν την Αθλητική Ένωση Παγκρατίου.

Δεν πέρασαν παρά μόλις 7 χρόνια απ’ αυτό το “φύτεμα” και το Παγκράτι ήταν πια αντίπαλος του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ του Απόλλωνα, του Αθηναϊκού, του Φωστήρα , του Γουδιού του Ατρόμητου και έπαιζε ρόλο πρωταγωνιστή στο Πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας της Αθήνας.

Ινδάλματα της εποχής ο Κατσουρας, ο Μονος, ο Χορταριας, ο Πατικιδης, ο Καμαρινιωτης, ο Σαμιος, ο Κουκουμπετης, ο Καραγιωργας ,ο Γρηγοριάδης (μετέπειτα μεγάλη δόξα του Απόλλωνα Αθηνών) κ.α.

Έφτασαν τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς. Τα παιδιά του Παγκρατίου με τους παράγοντες συνέχισαν να διατηρούν την ομάδα τους παρά τις κακουχίες τις στρατεύσεις την πείνα ,τους θανάτους. Πίσω από το Παναθηναϊκό Στάδιο στην σημερινή οδό Αρχιμήδους δημιουργείται τα πρώτα χρόνια του πολέμου η Ένωση Ελλήνων Αθλητών Η Ένωση αυτή παράλληλα με την ευθύνη διοργάνωσης πρωταθλήματος ποδοσφαίρου προσπαθεί να εξασφαλίσει και τροφή για τους αθλητές της.

Η Α.Ε.Π. παίρνει κανονικά μέρος στα πρωταθλήματα που διοργάνωνε η Ένωση Ελλήνων Αθλητών (και όχι η ΕΠΟ). Έτσι τα χρόνια κύλησαν και φθάνουμε στο 1948.

Το πέρασμα του χρόνου όμως επηρέασε και την ομάδα της Α.Ε.Π που χωρίς το σφρίγος, το παλμό και τον ενθουσιασμό της νιότης, χάνει την Α’ Κατηγορία όχι όμως οριστικά. Δυο χρόνια μετά, στα 1950, ο Νεμπιδης, ο Σπαθουλας, ο Σαραντακης, ο Σαμπανης, ο Λαμπρος Παπαλοης έφτιαξαν το καινούργιο Παγκράτι. Και αυτό το Παγκράτι συνέχισε να εντυπωσιάζει. Κοντά τους βρέθηκαν στη πορεία ο Ηρακλης Παπαλοης, ο Xατζημανωλακης, o Τουρνας, ο Ηλιου, ο Μπεχρακης, ο Αντωνιαδης κ.α.

Ο ημιεπαγγελματισμός όμως που άρχισε να καταλαμβάνει το χώρο, πήρε από το Παγκράτι τα “σπλάχνα” του. Έτσι ο Νεμπιδης βρέθηκε στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική Ομάδα, το ίδιο και ο Λάμπρος Παπαλόης με τον Σαραντακη, ο Σπαθουλας στον Εθνικό Πειραιά, ο Μπεxρακης και ο Αντωνιαδης στον Απόλλωνα.

Το Παγκράτι έγινε αιμοδότης του Ελληνικού Ποδοσφαίρου: Τσατουχας, Αντωνοπουλος, Πολυχρονοπουλος, Τσιριμωκος, Αλαμανος, Αφοι Μπαρμπαλια, Τραμπαλης, Τσιρογιαννης.

Το 1978-79 η ομάδα του Παγκρατίου θα κατακτήσει το Κύπελλο της ΕΣΚΑ με προπονητή τον Λέλο Αδαμίδη

Η διοικητική αποδυνάμωση των επόμενων χρόνων σε συνδυασμό με την απουσία δικού του γηπέδου ,την εξαφάνιση της αλάνας και την δυναμική είσοδο του χρήματος σε όλες τις εκδηλώσεις του αθλητισμού θα έχει ως αποτέλεσμα η ομάδα ποδοσφαίρου να φθάσει έως και την Γ κατηγορία ΕΣΚΑ. Ο χαρακτήρας της ομάδας παραμένει απόλυτα ερασιτεχνικός με αποτέλεσμα να μην υπάρξουν σημαντικές επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια.

Το 2003 η ομάδα του Α.Ο.Π. στηριζόμενη κυρίως σε παιδιά που προέρχονταν από τα τμήματα υποδομής θα καταφέρει να προβιβασθεί στην Β κατηγορία Αθηνών όπου αγωνίζεται ως σήμερα.